Krajowe Ramy Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego stanowią spójny i całościowy opis, przez określenie efektów kształcenia, kwalifikacji zdobywanych w polskim systemie szkolnictwa wyższego. Pozwala on na integrowanie i wskazywanie zależności pomiędzy kwalifikacjami uzyskiwanymi na różnych poziomach kształcenia. Umożliwia także na uwzględnianie kwalifikacji uzyskanych poza formalnym systemem edukacji.
Wdrażanie Krajowych Ram Kwalifikacji jest odpowiedzią na wzrastająca mobilność studentów i absolwentów szkół wyższych. Zdefiniowanie efektów kształcenia w postaci wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych uzyskanych w procesie kształcenia ułatwi uczestniczenie w międzynarodowych programach adresowanych do studentów (takich jak program Erasmus) oraz pełniejsze uczestnictwo w europejskim rynku pracy.
Podczas prac nad Krajowymi Ramami Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego w Polsce ustalono, że:
- efekty kształcenia są opisane w kategoriach wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych,
- studenci zdobywają kwalifikacje na trzech poziomach (studia I, II i III stopnia) i w dwóch profilach (profilu ogólnoakademickim lub profilu praktycznym).
Zmiany związane z wprowadzeniem Krajowych Ram Kwalifikacji sprawiają, że system kształcenia może być lepiej dostosowany do warunków panujących na rynku pracy poprzez zlikwidowanie sztywnej listy kierunków i wprowadzenie możliwości tworzenia nowych programów studiów.
Jednym z najważniejszych skutków reformy szkolnictwa wyższego jest położenie nacisku na uzyskane przez absolwenta efektów kształcenia czyli wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych, które zostaną potwierdzone poprzez wydanie odpowiedniego dyplomu. Mniejsze znaczenie ma sam proces ich uzyskiwania, co zwiększa mobilność studentów i umożliwia modyfikację samego procesu kształcenia w zależności od zmieniających się warunków.
Dzięki wprowadzonym zmianom studenci mają świadomość wymagań stawianych im na poszczególnych poziomach kształcenia. Dzięki określeniu efektów kształcenia możliwa jest także ocena danego programu kształcenia pod kątem oczekiwań stawianych przez pracodawców.
Reforma ma na celu między innymi wdrożenie zasad kształcenia skoncentrowanego na studentach. W trakcie tworzenia programów kształcenia uwzględnia się między innymi ich nakłady pracy związane z osiągnięciem założonych efektów kształcenia. Dużą rolę odgrywa w tym przypadku system punktowy ECTS (European Credit Transfer System). Zakłada się, że 1 ECTS odpowiada 25-30 godzinom pracy studenta. Do tego czasu wlicza się zarówno zajęcia organizowana przez uczelnię, ale również indywidualną pracę studenta poza nimi.
Krajowe Ramy Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego — opis, przez określenie efektów kształcenia, kwalifikacji zdobywanych w polskim systemie szkolnictwa wyższego;
efekty kształcenia — zasób wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych uzyskanych w procesie kształcenia przez osobę uczącą się;
kwalifikacje — efekty kształcenia, poświadczone dyplomem, świadectwem, certyfikatem lub innym dokumentem wydanym przez uprawnioną instytucję potwierdzającym uzyskanie zakładanych efektów kształcenia;
obszar kształcenia — zasób wiedzy i umiejętności z zakresu jednego z obszarów wiedzy określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, z poźn. zm.3).
- Ustawa z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw
- Rozporządzenie Ministra Nauki I Szkolnictwa Wyższego z dnia 2 listopada 2011 r. w sprawie Krajowych Ram Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego