Z głębokim żalem i smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci
prof. dr. hab. inż. Jana Adamczyka (1933-2021),
wieloletniego Nauczyciela Akademickiego, byłego Kierownika Katedry Marketingu
Wydziału Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej.
Odszedł od nas zasłużony i ceniony Naukowiec, Nauczyciel i Wychowawca wielu pokoleń studentów.
Rodzinie Zmarłego wyrazy najgłębszego i szczerego współczucia składają
Dziekan, Rada Wydziału i społeczność akademicka Wydziału Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej.
Msza święta pogrzebowa odbędzie się 4 grudnia 2021 r. (sobota) o godzinie 11:30
w kościele pw. św. Wawrzyńca w Wojniczu. Po mszy nastąpi odprowadzenie Zmarłego
na miejsce wiecznego spoczynku na cmentarzu starym w Tarnowie.
Profesor Jan Adamczyk uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Rolniczym w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie w 1957 roku. Początkowo pracował jako nauczyciel w Technikum Rolniczym w Wojniczu, a od roku 1961 był także zastępcą dyrektora Zespołu Szkół Rolniczych w Wojniczu. W 1971 roku został dyrektorem tej placówki i pełnił tę funkcję aż do 1983 roku. Okres pracy w szkole był dla Profesora bardzo intensywny, zarówno pod względem rozwoju naukowego, jak i zdobywania nowych doświadczeń. Wiązało się to między innymi z wyjazdami na staże zagraniczne do Szwajcarii, Francji, Austrii, Niemiec i Włoch. Zwieńczeniem tego okresu była obrona pracy doktorskiej w 1965 roku na Akademii Rolniczej we Wrocławiu.
Od 1972 roku, przez kolejnych dziesięć lat, Profesor Adamczyk był kierownikiem Punktu Konsultacyjnego Akademii Rolniczej w Krakowie. W 1981 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie technologii produkcji rolniczej, a trzy lata później rozpoczął pracę na uczelni wyższej, jako adiunkt ówczesnej Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (od 1991 roku Szkoła Główna Handlowa w Warszawie) oraz pełnomocnik rektora w tej uczelni. W tym czasie zaangażował się w organizację filii SGPiS w Rzeszowie. Dzięki jego zaangażowaniu w stolicy Podkarpacia powstał Wydział Spółdzielczo-Ekonomiczny tej uczelni.
Od 1985 roku Profesor kierował Zakładem Technologii i Towaroznawstwa na utworzonym wydziale, zaś w latach 1987–1993 pełnił funkcję dziekana tej jednostki. Następnie był pełnomocnikiem rektora Szkoły Głównej Handlowej, kierując – do roku 1996 – Wydziałem Spółdzielczo-Ekonomicznym w Rzeszowie. W tym czasie – w roku 1994 – otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie.
Po zlikwidowaniu – w roku 1997 – filii SGH w Rzeszowie, Profesor Jan Adamczyk rozpoczął pracę w Zakładzie Organizacji i Zarządzania Politechniki Rzeszowskiej, uzyskując jednocześnie stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1999 roku objął kierownictwo Katedry Marketingu. Pełnił tę funkcję przez trzynaście lat. W 2002 roku Profesor Jan Adamczyk odebrał z rąk prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego tytuł profesora zwyczajnego.
Pod przywództwem Profesora Katedra Marketingu intensywnie się rozwijała. Pod jego opieką doktoraty obroniło ośmiu pracowników, wspierał również młodych naukowców spoza Katedry – ogółem wypromował dwunastu doktorów w SGH w Warszawie, zajmował się także recenzowaniem licznych prac doktorskich i prac profesorskich. Profesor był także pomysłodawcą i organizatorem konferencji naukowych. Z jego inicjatywy zorganizowano sześć ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji naukowych, w których udział wzięli przedstawiciele kilkudziesięciu uczelni z kraju i zagranicy.
W Politechnice Rzeszowskiej Profesor pełnił wiele funkcji organizacyjnych. Był członkiem Senatu SGH w Warszawie oraz Politechniki Rzeszowskiej, jak również wielu komisji uczelnianych. Był stałym członkiem Rady Naukowej Zeszytów Naukowych Kolegium Zarządzania i Finansów SGH oraz członkiem Rady Naukowej Zeszytów Naukowych PRz.
Profesor Jan Adamczyk był autorytetem dla wielu młodych ludzi. To wyjątkowy dydaktyk, a także wyrozumiały nauczyciel, który kultywował dawne tradycje i wartości. Szacunek dla nich starał się nieustannie wpajać studiującej młodzieży.
Był wyjątkowym kierownikiem Katedry Marketingu. We wspomnieniach współpracowników zawsze powtarzają się takie jego cechy jak życzliwość, wyrozumiałość i ogromne wsparcie, na jakie zawsze mogli liczyć pracownicy ze strony przełożonego. Ponadto często podkreślają nieustanną troskę o cały zespół i o każdego z osobna, wiarę we wszystkich, a także niespotykaną, prawie rodzinną atmosferę w katedrze i niemal ojcowski stosunek do pracowników. Profesor zawsze słuchał innych z uwagą, udzielał mądrych rad, motywował, dopingował, ale również wymagał – od siebie i od innych. Dla Profesora każdy był wyjątkowy i zawsze można było to odczuć. Osoby, które znały Profesora, podkreślają, że można było na nim polegać. Goście przyjeżdżający na konferencje zwracali uwagę na to, jak bardzo było widać, że pod jego kierownictwem pracownicy katedry tworzą zgrany zespół.
Takie cechy jak serdeczność, życzliwość, pozytywny stosunek do ludzi, wyrozumiałość i cierpliwość, współpracownicy Profesora zauważali na każdym kroku. Profesor miał też cechy, które składały się na obraz dobrego, niepowtarzalnego kierownika – kulturę osobistą i dyplomację, opanowanie, sumienność i pracowitość, dobre relacje z otoczeniem, umiejętność łagodzenia napięć, cierpliwość, a także bezcenny dar szanowania i doceniania innych.
Nauczanie było pasją Profesora i było to widać nieustannie. To praca dawała mu energię do wszelkich działań, a nie odwrotnie. Profesor miał też dystans do siebie. Cecha ta dodatkowo wzmacniała wrażliwość Profesora, która powodowała, że każdy chętnie prosił o radę i wsparcie. Jego życzliwe zainteresowanie zawsze budziły sprawy współpracowników – odbdarzał innych dobrym słowem i potrafił dodać otuchy, gdy było to potrzebne. Dla studentów z kolei Profesor był jak prawdziwy wychowawca z tradycjami – życzliwy, ale jednocześnie wymagający i zawsze jasno stawiający cele.
Odszedł wyjątkowy człowiek, który pozostanie w pamięci tych wszystkich, którzy mieli okazję go poznać.
